,,,,,,,,,,,,, BİR ANI,,,,,,,,,,

[makintel]

Ellili yıllar... Ortaokul  zamanlarımız...İnikli Köyünden İznik'e ineli birkaç yıl oldu...Mahallemizde, çoğunluğu erkeklerden oluşan kalabalık bir arkadaş grubuna sahibiz. Etraf, oldukça bakir,böğürtlen çalıları  ve ulu orta iri iri ağaçlar , kalıntılar ve dolap kuyularıyla dolu...Parmakla sayılacak sayıda 
birer ikişer katlı ker------ ve kağgir ev... Evlerin, yeşilliklerle dolu  geniş geniş  avlu ve bahçeleri vardı.Tabiki biz çocuklar için oyun alanları oldukça elverişliydi. Harpçilik oyunu, kocaman ulu ağaçların üzerinde Tarzancılık oyunu, çelik çomak oyunu, bilya oyunu, gazoz kapağı oyunu, kopça oyunu, duvar deliklerindeki eşek arılarını üfleyip yuvalarından çıkakartıp onlarla mücadele oyunu... Hızımızı alamayıp, akşam yemeklerinden sonra sokağa çıkıp  doyamadığımız bu hareketliliği gece de devam ettirirdik... Ellerimizde birer ipek pöceği askısı, busefer de yarasalara rahat vermez onları kovalardık.
''Bico'' denilen  bir gece oyunumuz vardı; bu bir yakalamaca oyunuydu. Kapkaranlık bahçelerden korkusuzca geçer, birkişiyi yakaladığımızda  gece dolusu  ''biicooo''!!.. diye bağırır ortalığı ayağa kaldırırdık... En çok korktuğumuz gece bekçileri ve  yemyeşil ve derin suları olan  ev arsası büyüklüğündeki  geniş dolap kuyularıydı... Betonları göl sahilinde dökülüp kurutulmuş direkler birsüre evvel dikilmiş, elektrik yeni gelmişti...Kırmızı ve sönük bir aydınlıkları vardı. Bazı geceler, viran bir evin dış merdivenlerinde oturur, saatlerce masal anlatırdık...
Pele Mehmetler falan hep aynı mahallenin çocuklarıydık.  Birbirimize sevgimiz ve saygımız sonsuzdu , değer verirdik biribirimize...
Allaha şükürler olsunki,Allah bana nasibetmiş, bükülmez bir bilek ve koşmasını iyi başarabilen atletik bir yapıya sahiptim... Bazen mahallecek koşular düzenlerdik; onların on metre kadar gerisinde dururdum, yarış başlardı; yarı yolda tabiî ki hepsini eker geçerdim. Bu artık kabullendiğimiz bir şeydi...
Tabiki hepimizin ayrı bir hüneri vardı...Onurlanıp gururlanmazdık; hep çocuktuk, hep çocuktuk.Oynadığımız harpçilik oyunlarında, O çağlarda sıkça çevrilen kahramanlık filmleri hep ilham kaynağımız olurdu...   Ruhumuza öylesine işlemişki o duygular, bu gün dahi hep içimizi ürperdir. Hasılı, gözünü budaktan sakinmıyan mücadelelerimiz vardı sürüp giden...
Mahallemizde, Bakkal Enver ağabeylerin , Asimhasanların ve etrafında bazıkişilerin bulunduğu mahal , geniş bir bahçe idi. Yer yer nar ve zeytin ağaçları vardı içersinde...Bu zeytin ağaçlarının birinde her zaman sarkınır, akrobotik hareketler yapardık...
Birgün şöyle bir şey oldu; sarkındığımız zeytin ağacının dibindeyiz yine...koca bir dal var yana sarkan.
Şöyle bir mevzu atıldı ortaya:
-Bu dalı kim kırabilir ?...
Herkes, birer defa yokladı. Kocaman kalın bir dal, kolay kolay kırılırmı hiç...
-Kıracam lan bu dalı !! dedim çocukluk ağzımla... Bizim koca Pele, hoştu; iyi arkadaştı, onun da çeşitli hünerleri vardı...O da o anda, çocukluk ağzını harekete geçirdi:
-Senin deden gelse kıramaz bu dalı!.. dedi.
Yalnız, o ağaca yakın olan küçük bir evde yaşlı bir amca vardı ;zaman zaman bize çekişir kovalardı ağaçlara zarar veriyorsunuz diye...
Gittim zeytin ağacının, sarkan o kalın dalını tuttum;
-Kıracam bu dalı, ama kimse kaçmayacak!!!..   Tamam söz aldık, kimse kaçmıyacak.
Kocaman zeytin dalını,avuçlayıp okkalı bir şekilde tuttum... arkadaşlar da çepeçevre etrafımda. Nasılolsa söz de aldık; Kimse kaçmıyacak!!
Sürekli sarkınıp oynadığımız, günahsız  kocaman dalı aşarıya doğru hızla çektim;
-- CAARRRTTT!...
Artyık orada durulurmu be..... Tabanları ilk yağlıyan ben oldum.......

........Bu hatırayı, zaman zaman hep yadederiz.......


Linkback: ,,,,,,,,,,,,, BİR ANI,,,,,,,,,,